کمال‌گرایی و غلبه بر اضطراب اجتماعی

کمال‌گرایی جامعه ­محور می­تواند منجر به اضطراب اجتماعی شود.
 

چکیده : کمال‌گرایی جامعه ­محور می­ تواند منجر به اضطراب اجتماعی، درفردی که از قضاوت دیگران در رابطه با انجام ‌ایده‌آل امور می‌هراسد، شود. بنابراین  باید عزمتان را جزم کنید، نیروی تان را به‌کارگیرید و نگرانی‌های تان درباره آنچه دیگران درباره شما می‌اندیشند را کنار بگذارید.

تعداد کلمات 1062 /  تخمین زمان مطالعه 5 دقیقه

کمال‌گرایی جامعه محور از تأثیرات اجتماعی که موجب می‌شوند فرد باور داشته باشد که انتظارات غیرواقعی از جانب دیگران بر وی تحمیل می‌شوند ریشه گرفته است. اما باور داریم که دیگران از ما انتظار دارند که معیارهای سطح بالای آن‌ها را برآورده سازیم، همان معیارهایی که دسترسی به آن‌ها برای ما سخت یا غیر ممکن است، بنابراین این معیارهای بلندپروازانه توسط دیگران بر ما تحمیل می‌شوند، این حالت برخلاف کمال‌گرایی خودمحور است که در آن فرد معیارهای سطح بالا را بر خود تحمیل می‌کند. این‌گونه از کمال‌گرایی بسیار قدرتمند است زیرا اگر ما معیارهایی را که مورد انتظار دیگران است برآورده نکنیم، احساس خواهیم کرد که ممکن است از جانب آن‌ها مورد طرد و یا عدم تأیید قرار گیریم.ما از پیامدهای اجتماعی شکست می‌ترسیم، از این که دیگران ما را احمق فرض کنند و یا مورد انتقاد آن‌ها قرار گیریم.

هویت و فلت مطرح می‌کنند که کمال‌گرایان جامعه محور احتمالاً به دو دلیل تأثیرات منفی را تجربه می‌کنند :
 ۱-خنثی کردن فشار ادراک شده از جانب دیگران مهم، مبنی بر کامل بودن
۲-شکست در رسیدن به معیارهایی که تصور می‌کنند دیگران بر آن‌ها تحمیل کرده‌اند چنان چه به مطلوبشان دست نیابند.
مطابق عقیده هویت و فلت (۱۹۹۱) افرادی که سطوح بالای کمال‌گرایی جامعه محور را نشان می‌دهند در خطر پیامدهای منفی مانند اضطراب و افسردگی هستند. آن‌ها انتظارات دیگران را مفرط و غیرقابل کنترل درک می‌کنند، آن‌ها مکررا احساس می‌کنند که در برآوردن انتظارات و معیارهای دیگران شکست خورده‌اند. کمال‌گرایان جامعه محور اغلب مطیع و سربزیر، ناامن و در روابطشان وابسته هستند. تحقیقات دیگری نشان دادند که ارتباط بین کمال‌گرایی جامعه محور و افسردگی در میان افرادی که احساس می‌کنند در زمینه حل مسائل اجتماعیشان مهارت لازم را ندارند بیشتر است (باسر،[1] فلت، و هویت، ۲۰۱۰، نقل از کوک، ۲۰۱۲) و در میان افرادی که حمایت اجتماعی قوی دارند کمتر است. میزان بالای کمال‌گرایی جامعه محوربا استرس، نشخوار ذهنی و نشانه‌های افسردگی ارتباط معناداری دارد(السن[2] و کن،[3] ۲۰۰۸، نقل از کوک، ۲۰۱۲). کمال‌گرایی جامعه محور اغلب با سطوح پایین رضایت تحصیلی و سطوح پایین رضایت از میزان موفقیت و نمرات بالا در آزمون‌های اضطراب همراه است (فلت، بلنکستین، و هویت، ۲۰۰۹ز استوبر، فیست،[4] و هیوارد،[5] ۲۰۰۹ زورنر فیلیون[6] و گادریو،[7] ۲۰۱۰، نقل از کوک، ۲۰۱۲)
بنابراین این‌گونه از کمال‌گرایی با مشکلات انطباقی مانند تنهایی، کمرویی، ترس از ارزیابی منفی و سطوح پایین اعتماد به نفس همراه است. کمال‌گرایی جامعه محور می‌تواند منجر به خشم[8] و یا تنفر[9] در فردی که ظاهراً تلاش می‌کند معیارهای سخت اجتماع را برآورده سازد، افسردگی در فردی که تصور می‌کند از دستیابی به معیارهای مورد قبول جامعه و دیگران ناتوان است و اضطراب اجتماعی[10] درفردی که از قضاوت دیگران در رابطه با انجام ‌ایده‌آل امور می‌هراسد شود.
 

اگر شما از کمال‌گرایی جامعه محور که توصیف شد رنج می‌برید، احتمالاً در موقعیت‌های اجتماعی احساس اضطراب می‌کنید. آیا شما احساس می‌کنید که دیگران شما را منفی نگرانه ارزیابی می‌کنند یا فرض‌هایی در ذهنتان می‌سازید که مردم راجع به شما چگونه فکر می‌کنند؟ آیا تصور می‌کنید که مردم شما را جذاب نمی‌بینند، یا چیز جالبی برای گفتن ندارید؟ حقیقت این هست که مردم غالباً در حال پرداختن به خودشان هستند و اگر زمانی افکارتان را با آن‌ها در میان بگذارید متعجب خواهند شد در باره آن‌چه که شما راجع به آن‌ها فکر می‌کنید. معمولاً آنقدر که تصور می‌کنید دیگران شما را نمی‌بینند و متوجه خصوصیات ظریف ظاهری شما نمی‌شوند.
اگر شما بخواهید با افراد جدید ارتباط برقرار کنید یا به مکانی بروید که آن را نمی‌شناسید، مسلم است که گامی خارج از حوزه راحتی شما خواهد بود، اما ارزش تلاش شما را خواهد داشت. سعی کنید به این اتفاق به عنوان یک ماجراجویی بنگرید تا بتواند دوره‌ای از پیشرفت فردی برای شما باشد. ذهنتان را باز نگه‌دارید و بیش از آنکه وقایع اطرافتان را نادیده بگیرید به آن‌ها این شانس را دهید که رخ دهند.

پس‌ازآن لازم است که عزم تان را جزم کنید، نیرویتان را به‌کارگیرید، با اعتماد گام بردارید و نگرانی‌هایتان درباره آنچه دیگران درباره شما می‌اندیشند را کنار بگذارید، در این صورت است که قدم بعدی آسانتر خواهد شد.
آیا شما داستان مردی را شنیده‌اید که همواره شکایت می‌کرد که هیچ دوستی ندارم؟ مرد عاقلی به او گفت «هیچ دوستی در بیرون وجود ندارد، فقط غریبه ایی که منتظر است شما را ملاقات کند...» منتظر نمانید که دیگران تلاش کنند، مخاطره کنید، وارد میدان شوید و خودتان آن را انجام دهید. این قانون حتی در برقراری ارتباطات صمیمی صدق می‌کند، چرا شما منتظر می‌مانید که دیگران با شما تماس بگیرند؟ شما می‌توانید آغازگر روابط باشید.

وقتی افراد جدید را ملاقات می‌کنیم و در موقعیت‌های تازه قرار می‌گیریم، از موارد زیر پیروی کنیم:
- روی افراد دیگر تمرکز کنید، نه خودتان. از آن‌ها سؤال بپرسید و واقعاً به آن‌ها گوش فرا دهید. افراد به طور کلی دوست دارند راجع به خودشان صحبت کنند. تحقیقات نشان می‌دهد وقتی‌که ما به دیگران علاقمندیم، آن‌ها معمولاً به ما علاقه بیشتری پیدا می‌کنند.

 - با اعتمادبه‌نفس باشید و بر شجاعت درونی تان تکیه کنید. شما می‌توانید این حس را بوسیله آمادگی ذهنی که از قبل برای خودتان ایجاد کرده‌اید، خلق کنید. به خودتان دلگرمی مثبت بدهید، خودتان را با اعتمادبه‌نفس بالا و آرامش تصور کنید، تمرین­ های آرام سازی را انجام دهید و در تصویرسازی‌های ذهنی تان، خودتان را ببینید که قدرتمندانه با دیگران معاشرت می‌کنید، بیاد بیاورید زمان‌هایی را که احساس‌های خوبی را تجربه می‌کردید و اجازه بدهید احساس خوشایند را مجدداً تجربه کنید.

 - به گروه بپیوندید. ممکن است در ارتباط با تک‌به‌تک افراد راحت‌تر باشید و به پیوستن به گروه بی‌میل باشید. این عدم تمایل واحدی به خاطر کمبود تمرین است؛ اما پیوستن به گروه می‌تواند سرگرم‌کننده باشد و برای افزایش ارتباط اجتماعی راه مناسبی باشد. بسیاری از مردم در ابتدای ورود به گروه احساس خوبی ندارند، اما پس از مدتی احساس مثبتی از پویایی گروه و حضور در جمع می‌گیرند. به جماعت بپیوندید و ببینید که چه چیزهایی را تا به امروز از دست داده بودید!
 
منبع: کتاب «کمال گرایی»
نویسنده: زهرا سادات حاجی و دیگران

پی نوشت :
[1] .besser
[2] .olson
[3] .kown
[4] .feast
[5] .hayward
[6] .verner-filion
[7] .gaudreau
[8] .anger
[9] .resentment
[10] .socal anxiety